Album review IO Pages

This month edition of IO Pages has a great album review of ‘Random Acts Of Liberation’
(in English below)

“Jemig de pemig! Jarenlang componeren, schrijven, schuren en schaven werpt z’n vruchten af. De Nederlandse band Dilemma legt met Random Acts Of Liberation een dijk van een album op tafel, op zowel het vlak van compositie en professionaliteit als sound en het juiste gevoel. Tweeëntwintig jaar na het debuut Imbrocatta is alleen Robin Z nog van de partij, de toetsenman die het leeuwendeel van de fraaie composities en teksten voor zijn rekening nam, al is alle muziek duidelijk een bandprestatie. Zo had Collin Leijenaar een dikke vinger in de pap met zijn uitgekookte drumpartijen en als producer, terwijl Rich Mouser (Spock’s Beard) tekende voor de puntjes op de i. Natuurlijk is Leijenaar al een fenomeen in de progscene vanwege zijn partijen bij Neal Morse, Kayak, Dave Bainbridge en Affector. De band Dilemma kiest voor een fijne mix van toegankelijkheid en proggy twist & turns. Melodie staat altijd voorop, maar niet in een gemakkelijk en voor de hand liggend jasje, wat meteen blijkt in de gevarieerde aftrap The Space Between The Waves. Daar staat Paul Crezee zijn mannetje met een schitterende gitaarsolo. Dit doet hij nog eens vet over in andere songs, vooral in het hoogtepunt op de cd: Aether. Daar is zijn opbouw formidabel, om uit te monden in hemelse koortjes. Bassist Erik van der Vlis speelt een dienende rol, met verfijnde bijdrages in de ballads Openly en Wonder. In beide gebruikt Leijenaar de smaakvolle sound van octobans, terwijl hij zich te buiten kan gaan in het rockende Pseudocomaphobia (‘Dutch Portnoy’). Warempel hoor je daar ook een knappe synthsolo, terwijl Z toch vooral een toetsenman is van de sfeervolle, uitgekiende arrangementen. Een schijnbaar eenvoudig pianotrapje in het korte intermezzo Spiral II klinkt prachtig en doeltreffend, evenals het korte liedje Dear Brian, nu met alleen de akoestische gitaar. Dec Burke (ex-Frost*) uit Engeland zingt het allemaal fantastisch als vervanger van de theatrale frontman Danny Butler, met wie de band gebrouilleerd raakte. De epic The Inner Darkness gaat dieper in op relaties, terwijl dit onderwerp vaker opduikt, naast – natuurlijk – het vrijheidsthema. In de instrumentale staart gaan alle progremmen los, terwijl de hechtheid verbluffend blijft. Dilemma begeeft zich qua stijl ergens te midden van Flying Colors en Spock’s Beard, met nóg meer karakteristieken uit de progrock. Het verbaast me niet dat gerenommeerde artiesten zeggen dat ze onder de indruk zijn. Het is dik verdiend!” – Freek Wolff

“Jemig de pemig! Years of composing, writing, sanding and planing are paying off. The Dutch band Dilemma lays a dike of an album with Random Acts Of Liberation, in the field of composition and professionalism as well as sound and the right feeling. Twenty-two years after the Imbrocatta debut, only Robin Z is still present, the keyboard man who took care of the lion’s share of the beautiful compositions and lyrics, although all music is clearly a band performance. For example, Collin Leijenaar had a big finger with his outfitted drums and as a producer, while Rich Mouser (Spock’s Beard) drew the dots on the i. Of course Leijenaar is already a phenomenon in the prog scene because of his parties with Neal Morse, Kayak, Dave Bainbridge and Affector. The band Dilemma opts for a fine mix of accessibility and proggy twist & turns. Melody always comes first, but not in an easy and obvious jacket, which is immediately apparent in the varied kickoff The Space Between The Waves. Paul Crezee is standing there with a beautiful guitar solo. He does this once more in other songs, especially in the highlight on the CD: Aether. There, his structure is formidable, to culminate in heavenly choirs. Bassist Erik van der Vlis plays a serving role, with refined contributions in the ballads Openly and Wonder. In both Leijenaar uses the tasteful sound of octobans, while he can go outside in the rocking Pseudocomaphobia (‘Dutch Portnoy’). Warempel you can also hear a handsome synth solo, while Z is mainly a keyboard player of the atmospheric, sophisticated arrangements. A seemingly simple piano stage in the short intermezzo Spiral II sounds beautiful and effective, just like the short song Dear Brian, now with only the acoustic guitar. Dec Burke (ex-Frost *) from England sings it all great as a replacement for the theatrical frontman Danny Butler, with whom the band was being riled. The epic The Inner Darkness delves deeper into relationships, whereas this subject is more common, besides – of course – the theme of freedom. All progrems are released in the instrumental tail, while the adhesion remains amazing. Dilemma is in style somewhere in the middle of Flying Colors and Spock’s Beard, with even more characteristics from the progrock. It does not surprise me that renowned artists say they are impressed. It is well deserved!” – Freek Wolff (translated with Google Translate).